តើប្រធានក្រុមដឹកនាំកប៉ាល់ទីតានិចកំពុងធ្វើអ្វី នៅពេលដែលកប៉ាល់លិច?

គ្មាននរណាម្នាក់ដឹងច្បាស់ពីកន្លែងដែលប្រធានក្រុម E.J. ស្មីតកំពុងតែធ្វើអ្វីនោះទេ នៅពេលដែលកប៉ាល់ចាប់ផ្ដើមលិចនៅម៉ោង ១១ និង៤០ នាទីយប់ នៅថ្ងៃទី១៤ ខែមេសា ឆ្នាំ១៩១២។ ប៉ុន្តែសាក្សីបាននិយាយថា គាត់បានបង្ហាញខ្លួននៅលើស្ពាននៃកប៉ាល់ទីតានិច តែមួយសន្ទុះក្រោយមកដោយសួរថាតើកប៉ាល់ដែលធ្វើឱ្យដំណើររបស់វាឆ្លងកាត់មហាសមុទ្រអាត្លង់ទិកបានវាយប្រហារយ៉ាងដូចម្តេច។

មន្ដ្រីទីមួយលោក William Murdoch បានឆ្លើយតបថា“ មានផ្ទាំងទឹកកកមួយមេ”

ដូច្នេះរាត្រីដ៏សប្បាយរីករាយបានចាប់ផ្តើមរាត្រីដ៏អាក្រក់បំផុតនៃជីវិតរបស់ Edward John Smith។ ក្នុងរយៈពេលជាង ៤០ ឆ្នាំនៅសមុទ្រ លោកកម្រមានគ្រោះថ្នាក់ណាស់ ហើយមិនដែលទទួលខុសត្រូវចំពោះរឿងនេះទេ។ ឥឡូវនេះគាត់ធ្វើជាប្រធានគ្រប់គ្រងនៃគ្រោះមហន្តរាយសមុទ្រដ៏អាក្រក់បំផុតមួយក្នុងខណៈពេលនោះ។ ក្នុងរយៈពេលតែប៉ុន្មានម៉ោងអ្នកដំណើរនិងនាវិកជាង ១.៥០០ នាក់នឹងត្រូវស្លាប់រួមទាំងស្មីតផ្ទាល់ផងដែរ។

រាងកាយរបស់ស្មីតមិនត្រូវបានគេរកឃើញនោះទេ ហើយពេលវេលាចុងក្រោយរបស់គាត់នៅតែជាអាថ៌កំបាំងដោយមិនមានប្រភពច្បាស់លាស់ ដោយអ្នកខ្លះថា ដោយសារតែសមាជិកក្នុងក្រុមមិនមានចុះសម្រុងគ្នា ដូច្នេះគាត់បានលោតចុះពីលើនាវាដោយដៃកំពុងកាន់ទារកម្នាក់។ ក្នុងនាមជាអ្នកនិពន្ធ Wyn Craig Wade បានសរសេរនៅក្នុង The Titanic: End of a Dream“ ទាក់ទងនិងការស្លាប់របស់ប្រធានក្រុមស្មីតមានការស្លាប់យ៉ាងតិច ៥ ផ្សេងៗគ្នា តាំងពីការបង្ហាញពីវីរភាព រហូតដល់ភាពគួរអោយស្អប់ខ្ពើមរបស់គាត់។ តែក្នុងនោះក៏មានពាក្យចចាមអារ៉ាមអំពីការរស់រានរបស់គាត់ក៏ត្រូវបានចែកចាយផងដែរ។

របាយការណ៍ស្ដីពីការខូចខាត

ដំបូងវាហាក់ដូចជាថាសំណាងរបស់ស្មីតដោយមន្ដ្រីទីបួនJoseph G. Boxhallបានទៅធ្វើការត្រួតពិនិត្យយ៉ាងលឿននៃកប៉ាល់ហើយបានវិលត្រឡប់ទៅស្ពាននៃប៉ាល់វិញ ដើម្បីរាយការណ៍ថាគាត់មិនបានរកឃើញការខូចខាតទេ។ ប៉ុន្តែអ្វីដែលស្មីតបានមានអារម្មណ៍ធូរស្បើយ នៅគ្រានោះដែរ រឿងអកុសលត្រូវបានកើតឡើងយ៉ាងរហ័ស ដោយ លោកថូម៉ាសអាន់ឌ្រូដែលជាអ្នករចនាក្បាលរបស់កប៉ាល់ទីតានិកបានរាយការណ៍ថាការត្រួតពិនិត្យរបស់គាត់បានបង្ហាញថា មានទឹកលិចនៅក្នុងបន្ទប់ទឹកយ៉ាងតិចចំនួន ៥ នៃកប៉ាល់ទីតានិក ដែលបានធ្លាក់ចូលក្នុងដែនមហន្តរាយនៅពាក់កណ្តាលអធ្រាត្រ Andrews ត្រូវបានគេរាយការណ៍ថាបានប្រាប់ស្ម៊ីធ ទីតានិកអាចមានរយៈពេល ៦០ ទៅ ៩០ នាទីទៀតតែបុណ្ណោះដើម្បីធ្វើការចាកចេញ។

ឥឡូវស្មីតបានដឹងថាកប៉ាល់ទីតានិចត្រូវបានបំផ្លាញ និង រងការខូចខាតដោយការលិច។ គាត់ក៏បានដឹងផងដែរថាទូកសង្គ្រោះ ២០ គ្រឿងរបស់ខ្លួនដែលមានសមត្ថភាពសរុប ១.១៧៨ មិនអាចចាប់ផ្តើមផ្ទុកអ្នកដំណើរ និង នាវិកជាង ២២០០ នាក់បានទេ។

នាវាសង្គ្រោះ Phantom

ប្រធានក្រុមរបស់នាវានេះនៅតែមានក្តីសង្ឃឹមខ្លះក្នុងការបញ្ចៀសនូវគ្រោះមហន្តរាយមួយនេះ។ ភ្លាមៗបន្ទាប់ពីការប៉ះទង្គិចនោះគាត់និងមន្ត្រីផ្សេងទៀតបានឃើញអ្វីដែលពួកគេជឿថាជាពន្លឺនៃកប៉ាល់នៅក្បែរនោះ។ មនុស្សជាច្រើនប៉ាន់ស្មានថាវាមិនឆ្ងាយជាងប្រាំម៉ាយល៍ទេ។

នៅម៉ោង ១២ និង ៥ នាទីព្រឹក ស្មីតបានបញ្ជាឱ្យបញ្ចេញទូកសង្គ្រោះ និង ជូនដំណឹងដល់អ្នកដំណើរទាំងអស់។ ទន្ទឹមនឹងនេះដែរលោកបានប្រាប់ប្រតិបត្តិករឥតខ្សែពីររបស់កប៉ាល់ឱ្យត្រៀមបញ្ជូនសញ្ញាដែលបង្ហាញពីគ្រោះថ្នាកនេះ។ ១០ នាទីក្រោយមកដោយការប៉ាន់ប្រមាណរបស់ប្រតិបត្តិករដែលនៅរស់គាត់បានត្រឡប់មកវិញ ហើយបានបញ្ជាឱ្យពួកគេផ្ញើរ CQD ដែលជាការហៅជាសកលដែលត្រូវបានជំនួសដោយSOS។ កប៉ាល់ដែលពួកគេបានប្រទះឃើញនៅចំងាយមិនឆ្ងាយនោះទេ ប៉ុន្តែពួកគេមិនបានឆ្លើយតបទេ។ ប៉ុន្តែមាននាវាជាច្រើនទៀតបានខើញគឺ RMS Carpathia ដែលនៅជិតបំផុតបានឆ្លើយតបថា វានឹងផ្លាស់ប្តូរទិសដៅហើយប្រញាប់ទៅទីតាំងរបស់កប៉ាល់ទីតានិក។ ប៉ុន្តែកប៉ាល់Carpathia ដលនៅចម្ងាយ ៥៨ ម៉ាយល៍ ដលត្រូវចំណាយពេលយ៉ាងប្រហែល ៤ ម៉ោង ហើយឥឡូវវាដល់ម៉ោង ១២ និង ៣០ នាទីទៅហើយ។

នៅតែសង្ឃឹមថានឹងទទួលបានការចាប់អារម្មណ៍មើលឃើញ និង អាចមកជួយសង្គ្រោះពីនាវានៅក្បែរនោះ។ ប្រធានក្រុមបានបញ្ជាឱ្យបាញ់គ្រាប់រ៉ុក្កែតដែលក្នុងស្ថានភាពដ៏តានតឹងនៅម៉ោង ១២ និង ៤៥ នាទី។ ទន្ទឹមនឹងនេះដែរ Boxhal បានព្យាយាមទាក់ទងវាជាមួយអំពូលសញ្ញាមួយដោយបង្ហាញការរកជំនួយក្នុងលេខកូដ Morse។ តែទោះជាយ៉ាងណាក៏មិនមានការឆ្លើយតបណាមួយឡើយ។

ភាពតក់ស្លុតមួយ?

វានៅម៉ោងប្រហែល ១២ និង ៤៥ នាទីព្រឹក ដែលនាវិកបានទម្លាក់ទូកកប៉ាល់ទីតានិចដំបូងគេបង្អស់លើផ្ទៃមហាសមុទ្រ។ ទោះបីជាស្មីតបានបញ្ជាអោបញ្ចេញទូកទាំងនោះប្រហែលជា ៤០ នាទីមុននេះក៏ដោយ ក៏គាត់មិនបានបញ្ជាឱ្យចាប់ផ្តើមផ្ទុកមនុស្សនោះទេ។ រហូតដល់មន្រ្តីទី ២ Charles Lightoller បានរំលឹកគាត់ដោយសួរថា“ តើយើងមិនអាចអោយស្ត្រី និង កុមារចូលទៅក្នុងទូកបានទេ។ លោក? នោះគឺជាឧប្បត្តិហេតុមួយក្នុងចំណោមឧប្បត្តិហេតុជាច្រើនដែលបានធ្វើឱ្យអ្នកប្រវត្តិសាស្រ្តមួយចំនួនចោទសួរថាតើស្មីតបានធ្លាក់ចូលក្នុងស្ថានភាពដ៏រន្ធត់នេះ ឬ អត់។

ឧទាហរណ៍មួយទៀតស្មីតបានបញ្ជាឱ្យដាក់ទូកសង្គ្រោះចុះពីលើទូកទៅលើនាវាដែលមានកំពស់ខ្ពស់ដូច្នេះអ្នកដំណើរអាចឡើងចូលបានយ៉ាងងាយស្រួល។ តើអ្នកមិនបានភ្លេចទេថាកញ្ចក់ទាំងអស់ត្រូវបានបិទ? អ្នកដំណើរម្នាក់បានរំលឹកគាត់ដោយពាក្យថ្នមៗ។ “ ឳព្រះជាម្ចាស់ អ្នកនិយាយត្រូវហើយ!” ស្មីតបានឆ្លើយតប។ តាមមើលទៅគាត់ច្រឡំកប៉ាល់ទីតានិកដែលប្រដូចទៅនឹងកប៉ាល់អូឡាំពិកដែលបានបើកកញ្ចក់ទាំងស្រុង។

ចាប់ពីពេលនោះមកសកម្មភាពរបស់ស្មីតកាន់តែមានលក្ខណៈមិនច្បាស់។ តែគាត់មិនបានចុះចាញ់នឹងរឿងទេ ដោយបានបញ្ជាឱ្យនាវិកយ៉ាងតិចណាស់មួយទូកទៅជួរឆ្ពោះទៅរកទីសុវត្ថិភាព រួចទម្លាក់អ្នកដំណើរនិងត្រលប់ទៅកប៉ាល់ទីតានិកវិញ។ ស្មីតក៏បានពិនិត្យមើលជាទៀងទាត់ជាមួយអ្នកផ្តល់សេវាទទួលដំណឹង រហូតដល់ម៉ោងប្រហែល ២ ព្រឹក គាត់បានបញ្ជាអោយពួកគេឈប់ធ្វើពីកាតព្វកិច្ច។ ហើយប្រាប់ពួកគេឱ្យព្យាយាមសង្គ្រោះខ្លួនឯង។ នៅខាងក្រៅស្មីតហាក់ដូចជាបានរក្សានូវភាពក្លាហានមួយដែលលេចមុខជាប្រធានក្រុមដូចទៅនឹងអ្នកសង្កេតការណ៍ភាគច្រើនដែរ។ “ ខ្ញុំបានឃើញប្រធានក្រុមស្មីតរំភើបចិត្ត នេះបើយោងតាមអ្នកដំណើរម្នាក់ ដោយគ្រាន់តែគាត់គិតថា ៉ ខ្ញុំដឹងថាយើងនឹងអាចចេញទៅទៅឆាប់ៗនេះ។ ៉

ការស្លាប់ជាច្រើនរបស់ប្រធានក្រុមស្ម៊ីធ

ម៉ោង ២​ និង ២០នាទីព្រឹក។ ផ្នែកចុងក្រោយនៃកប៉ាល់ទីតានិចបានលិចបាត់ខ្លួននៅចន្លោះរលក។ ពេលវេលាចុងក្រោយរបស់ស្មីតមិនទាន់ត្រូវបានគេដឹងច្បាស់នោះទេ ប៉ុន្តែរបាយការណ៍មានភាពខុសគ្នាខ្លាំង។ របាយការណ៍កាសែតដើមខ្លះដែលត្រូវបានគាំទ្រដោយសាក្សីនិយាយថាគាត់បានបាញ់ខ្លួនឯងដោយកាំភ្លើងខ្លី។​ ទោះបីជាអ្នកប្រវត្តិសាស្រ្តមួយចំនួនតូចបានផ្តល់ការជឿជាក់ដល់ពួកគេក៏ដោយ។អ្នករស់រានមានជីវិតប្រតិបត្តិករទូរស័ព្ទ Harold Bride ដែលជាសាក្សីគួរឱ្យទុកចិត្តបាននិយាយថាគាត់បានឃើញស្មីត “លោតពីលើស្ពានចូលសមុទ្រ។ ” អ្នកផ្សេងទៀតបាននិយាយថាគាត់ត្រូវបានបក់បោកដោយរលក ឬ ត្រូវបានហែលត្រឡប់ទៅកប៉ាល់ទីតានិកដើម្បីបញ្ចប់ការស្លាប់របស់គាត់។

សាក្សីជាច្រើនបានអះអាងថាបានឃើញគាត់នៅក្នុងទឹក។ នៅក្នុងគណនីមួយដែលត្រូវបានសន្មតថាជាអ្នកពន្លត់អគ្គីភ័យទីតានិក Harry Senior ថា លោកស្មីតបានលោតចុះពីលើនាវាដោយមាន“ ទារកបានស្ទាបយ៉ាងទន់ភ្លន់នៅក្នុងដៃរបស់គាត់” ហែលទៅទូកសង្គ្រោះនៅក្បែរនោះបានប្រគល់កុមារហើយហែលទៅរកកប៉ាល់ទីតានិកដោយនិយាយថា“ ខ្ញុំនឹងនៅលើនាវាជានិច្ច។ “

ប៉ុន្តែតើគាត់ពិតជាស្លាប់មែនទេ?

ជនចម្លែកនៅតែជារបាយការណ៍ដែលផ្សព្វផ្សាយជាសាធារណៈជាច្រើន ដែលថាគាត់មិនបានស្លាប់ទាល់តែសោះ។ ឧទាហរណ៍បីខែបន្ទាប់ពីគ្រោះមហន្តរាយទីតានិកគឺនៅខែកក្កដាឆ្នាំ ១៩១២ បុរសម្នាក់នៅបាល់ទិកឈ្មោះភីតភីរីឡាបានរាយការណ៍ថាបានឃើញស្មីតនៅតាមដងផ្លូវនៃទីក្រុងនោះ។ Pryal មិនមែនជាមនុស្សធម្មតាទេប៉ុន្តែជាអ្នកជំនួញក្នុងស្រុកម្នាក់ដែលត្រូវបានគេអះអាងថាជាមន្ត្រីនៅលើនាវា White Star liner Majestic កាលពី ៣០ ឆ្នាំមុននៅពេលដែល Smith គឺជាប្រធានក្រុម។ បន្ថែមពីលើនេះទៀតវេជ្ជបណ្ឌិតរបស់Pryalបានបញ្ជាក់ថាគាត់ពិតជា“ មិនធម្មតាហើយមិនត្រូវបានគេផ្តល់ឱ្យនូវការបង្ហាញពីការពិត”

តាមពិតPryalបាននិយាយថាគាត់បានជួបស្មីតពីរដងម្តងនៅថ្ងៃពុធនិងម្តងទៀតនៅថ្ងៃសៅរ៍បន្ទាប់នៅពេលគាត់ត្រលប់ទៅកន្លែងដដែលដើម្បីរកគាត់។ បន្ទាប់ពីការរង់ចាំមួយម៉ោងគាត់បាននិយាយថាគាត់បានឃើញស្មីតកំពុងដើរមកជិតគាត់ហើយសួរគាត់ថាយើងសុខសប្បាយជាទេ។ បុរសនោះឆ្លើយថា“ ល្អហើយ!” ប៉ុន្តែកុំឃាត់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំកំពុងរកស៊ី”

Pryal បាននិយាយថាគាត់បានតាមពីក្រោយ Smith ទៅកាន់ស្ថានីយ៍រថភ្លើង។ មុនពេលគាត់ឡើងជិះរថភ្លើងទៅទីក្រុងវ៉ាស៊ីនតោនបុរសនោះញញឹមដាក់គាត់ហើយនិយាយថា “ល្អណាស់អ្នករួមដំណើររហូតដល់យើងជួបគ្នាម្តងទៀត” ។

Pryal បានប្រាប់អ្នកយកព័ត៌មានថា ´ខ្ញុំមិនអាចច្រលំបានទេ ខ្ញុំស្គាល់គាត់សូម្បីតែគ្មានពុកចង្ការក៏ដោយ” ។

ស្មីតត្រូវបានត្រលប់មកវិញនូវលើទំព័រព័ត៌មាននៅឆ្នាំ ១៩៤០ នៅពេលដែលសំបុត្រមួយនៅក្នុងទស្សនាវដ្តីជីវិត បានបង្ហាញថាប្រធានក្រុមកប៉ាល់ទីតានិច បានបញ្ចប់ជីវិតរបស់គាត់នៅក្នុងវ័យចាស់ជរា នៅលីម៉ារដ្ឋអូហៃអូ ដែលគេស្គាល់ថា«“Silent Smith.”ស្ងាត់ស្ម៊ីធ» ក្នុងចំណោមភស្តុតាង៖ បុរសនោះបានមកដល់ទីក្រុងរយៈពេល ៣ ឆ្នាំបន្ទាប់ពីគ្រោះមហន្តរាយទីតានិក នឹងដាក់ឈ្មោះថាស្មីតគឺមានអាយុ និង រូបរាងរបស់ស្មីតហើយមានស្នាមសាក់ដូចគ្នានឹងក្នុងចំណោមអ្នកធ្វើដំណើរតាមសមុទ្រ។ ជីវិតហាក់ដូចជាមិនបានដឹងទេថាភ្លាមៗបន្ទាប់ពីការស្ងៀមស្ងាត់របស់ស្មីតក្នុងឆ្នាំ ១៩១៥ នោះ Lima News បានបញ្ជាក់អោយដឹងថាបុរសនោះគឺជា Michael McKenna។

សាលក្រមលើប្រធានក្រុមស្ម៊ីធ

បន្ទាប់ពីគ្រោះមហន្តរាយភ្លាមៗ នោះសារព័ត៌មាននានាបានដាក់លោកស្មីតជាវីរៈបុរស ដែលជាប្រធានក្រុមដ៏ក្លាហានដែលបានចុះចតជាមួយកប៉ាល់របស់គាត់។ ចំពោះមនុស្សទុច្ចរិតមានលោក J. Bruce Ismay ប្រធានសេតវិមាន ដែលបានចុះចតនៅលើទូកសង្គ្រោះហើយត្រូវបានចោទប្រកាន់ពីបទដាក់សម្ពាធលើស្មីតឱ្យរក្សាល្បឿន ដោយមិនប្រុងប្រយ័ត្ន។

នៅក្នុងការសាកសួររបស់ អង់គ្លេស និង អាមេរិក ដែលបន្តមករូបភាពស្មុគស្មាញកាន់តែលេចចេញមក។ ស្មីតត្រូវបានគេចោទប្រកាន់ពីបទមិនអើពើ នឹង ធ្វេសប្រហេសមិនបានមើលដុំទឹកកដែលនៅខាងមុខ ហើយការខកខានមិនបានកាត់បន្ថយល្បឿនរបស់កប៉ាល់ឱ្យសមនឹងលក្ខខណ្ឌដែលនៅនឹងដៃទេ។

ការសាកសួររបស់អង់គ្លេសបានធ្វើឱ្យគាត់អស់សង្ឃឹមដោយនិយាយថា តើគាត់មិនបានធ្វើអ្វីខ្លះ ដូចដែលមន្រ្តីផ្សេងទៀតដែលមិនធ្វើអ្វីទាល់តែសោះនោះ។ ការសាកសួររបស់អាមេរិចវិញ កាន់តែជាការពិបាកបន្តិច ក្នុងការកាត់សេចក្តីរបស់ខ្លួន។ សមាជិកព្រឹទ្ធសភា មីឈីហ្គែនលោកវីលៀមអាលែនស្មីត ជាប្រធានគណៈកម្មាធិការស៊ើបអង្កេតព្រឹទ្ធសភាបានចោទប្រកាន់ថា ការព្រងើយកន្តើយរបស់ប្រធានក្រុមស្ម៊ីធ គឺជាបុព្វហេតុផ្ទាល់ និង រួមចំណែកមួយនៃសោកនាដកម្មដែលមិនអាចបំភ្លេចបានមួយនេះ។ ប៉ុន្តែសមាជិកព្រឹទ្ធសភារូបនេះក៏បានផ្តល់កិត្តិយសដល់គាត់ចំពោះ“ ភាពទន់ភ្លន់ និង អាកប្បកិរិយាដ៏គួរអោយគោរពរបស់គាត់សម្រាប់សុវត្ថិភាពស្ត្រី និង កុមារតូចៗ” ក៏ដូចជា“ ឆន្ទៈមួយក្នុងការលះបង់ជីវិតរបស់ខ្លួនដើម្បីជីវិតស្ត្រី និង កុមារតូចៗ” ។