ប្រទេសចំនួន ១២ រួមទាំងសហរដ្ឋអាមេរិក និង សហភាពសូវៀតបានចុះហត្ថលេខាលើសន្ធិសញ្ញាអង់តាក់ទិកដែលហាមឃាត់សកម្មភាពយោធានិងការសាកល្បងអាវុធនៅលើទ្វីបនោះ។ វាជាកិច្ចព្រមព្រៀងត្រួតពិនិត្យអាវុធលើកដំបូងដែលបានចុះហត្ថលេខានៅក្នុងសម័យសង្គ្រាមត្រជាក់។
ចាប់តាំងពីទសវត្សឆ្នាំ ១៨០០ មានប្រទេសមួយចំនួនរួមមានចក្រភពអង់គ្លេសអូស្ត្រាលីឈីលីនិងន័រវែសបានទាមទារយកផ្នែកខ្លះនៃអង់តាក់ទិក។ ការទាមទារប្រជែងគ្នាទាំងនេះនាំឱ្យមានជម្លោះការទូតនិងសូម្បីតែជម្លោះប្រដាប់អាវុធ។
នៅឆ្នាំ ១៩៤៨ កងកម្លាំងយោធាអាហ្សង់ទីនបានបាញ់ទៅលើកងទ័ពអង់គ្លេសនៅក្នុងតំបន់មួយដែលទាមទារដោយប្រទេសទាំងពីរ។ ឧប្បត្តិហេតុបែបនេះរួមជាមួយភ័ស្តុតាងបង្ហាញថាសហភាពសូវៀតកាន់តែមានការចាប់អារម្មណ៍លើទ្វីបអង់តាក់ទិកបានជំរុញអោយសហរដ្ឋអាមេរិកឱ្យស្នើឱ្ ហើយជំរុញអោយទ្វីបនេះក្លាយជាទ្វីបដែលត្រូវបានជឿទុកចិត្តពីសំណាល់បណ្ដាប្រទេសសមាជិកនៃអង្គការសហប្រជាជាតិ និង អង្គការសហប្រជាជាតិដើម្បីទាមទារអធិបតេយ្យភាព។ គំនិតនេះត្រូវបានគេច្រានចោលនៅពេលដែលគ្មានប្រទេសណាមួយផ្សេងទៀតដែលមានផលប្រយោជន៍នៅលើទ្វីបនេះយល់ព្រមទទួលយកការទាមទារអធិបតេយ្យភាពរបស់ពួកគេនៅអង្គការអន្តរជាតិមួយនេះ។
នៅទសវត្សឆ្នាំ ១៩៥០ មន្រ្តីមួយចំនួននៅសហរដ្ឋអាមេរិកបានចាប់ផ្តើមជម្រុញតួនាទីកាន់តែសកម្មរបស់សហរដ្ឋអាមេរិកនៅអង់តាក់ទិក ដោយជឿជាក់ថាទ្វីបនេះអាចមានសក្តានុពលយោធាជាតំបន់សម្រាប់ការសាកល្បងនុយក្លេអ៊ែរ។
ទោះយ៉ាងណាប្រធានាធិបតីDwight D. Eisenhowerបានប្រើវិធីផ្សេង។ ដោយអ្នកការទូតសហរដ្ឋអាមេរិកដែលធ្វើការជាមួយសមភាគីសូវៀតរបស់ពួកគេបានបង្កើតសន្ធិសញ្ញាមួយដែលដាក់តំបន់អង់តាក់ទិកជាតំបន់គ្មានយោធា និង បានពន្យារពេលការទាមទារដោះស្រាយទឹកដីសម្រាប់ការជជែកវែកញែកនាពេលអនាគត។ វាមិនអាចមានវត្តមានយោធានៅលើទ្វីបនេះនិងគ្មានការសាកល្បងអាវុធនៃប្រភេទណាមួយរួមទាំងអាវុធនុយក្លេអ៊ែរ។
ការបណ្តាក់ទុនផ្នែកវិទ្យាសាស្ត្រត្រូវបានអនុញ្ញាតិហើយអ្នកវិទ្យាសាស្ត្រមិនត្រូវបានហាមឃាត់មិនឱ្យធ្វើដំណើរឆ្លងកាត់តំបន់ណាមួយដែលទាមទារដោយប្រជាជាតិនានាឡើយ។ ប្រទេសចំនួន ១២ បានចុះហត្ថលេខាលើឯកសារនេះ។ ដោយហេតុថាសន្ធិសញ្ញានេះមិនបានបង្កអន្តរាយដោយផ្ទាល់ជាមួយបញ្ហាអធិបតេយ្យភាពដែនដីនៅអង់តាក់ទិកនោះទេ។ អ្នកចុះហត្ថលេខាបានរួមបញ្ចូលប្រជាជាតិទាំងអស់ជាមួយនឹងការទាមទារទឹកដីនៅលើទ្វីបនេះ។