ប្រវត្តិរបស់ Alfred Nobel ដែលជាអ្នកបង្កើតគ្រឿងផ្ទុះ និង ជាស្ថាបនិកពានរង្វាន់ណូប៊ែលអន្តរជាតិ

លោក Alfred Nobel ដែលមានឈ្មោះពេញថា Alfred Bernhard Nobel ដែលបានកើតនៅថ្ងៃទី២១ ខែតុលា ឆ្នាំ១៨៣៣ នៅទីក្រុង Stockholm ប្រទេសស្វីស ហើយបានទទួលមរភាពនៅថ្ងៃទី១០ ខែធ្នូ ឆ្នាំ១៨៩៦ នៅទីក្រុង San Remo ប្រទេសអ៊ីតាលី។ លោក​ Alfred Nobel គឺជាអ្នកគីមីសាស្ត្រ វិស្វករ និង អ្នកជំនាញផ្នែកឧស្សាហកម្មដែលបានបង្កើតថាមពលឌីណាមិក និង គ្រឿងផ្ទុះផ្សេងៗដ៏ល្បីល្បាញរបស់ប្រទេសស្វីសផងដែរ ហើយក៏ជាស្ថាបនិកពានរង្វាន់ណូប៊ែលផងដែរ។

លោក Alfred Nobel គឺជាកូនប្រុសទីបួនរបស់Immanuel និង Caroline Nobel។ Immanuel គឺជាអ្នកច្នៃប្រឌិត និង ជាវិស្វករម្នាក់ដែលបានរៀបការជាមួយ Caroline Andrietta Ahlsell ក្នុងឆ្នាំ ១៨២៧។ ប្តីប្រពន្ធនេះមានកូន ៨ នាក់ដែលក្នុងនោះមានតែ Alfred និង បងប្អូនប្រុស ៣នាក់ផ្សេងទៀតប៉ុណ្ណោះដែលឈានដល់វ័យពេញវ័យ ក្រៅពីនោះគឺបានស្លាប់ទាំងវ័យក្នេង។

Alfred Nobel ងាយនឹងមានជំងឺតាំងពីក្មេង។ ប៉ុន្តែគាត់មានទំនាក់ទំនងជិតស្និទ្ធជាមួយម្តាយរបស់គាត់ ហើយបង្ហាញពីការចង់ដឹង ចង់ឃើញដ៏រស់រវើកតាំងពីក្មេង។ គាត់ចាប់អារម្មណ៍នឹងគ្រឿងផ្ទុះ។ ហើយគាត់បានរៀនពីមូលដ្ឋានគ្រឹះនៃវិស្វកម្មពីឪពុករបស់គាត់។

ទន្ទឹមនឹងនេះដែរលោក Immanuel បានបរាជ័យក្នុងការបណ្តាក់ទុនជំនួញផ្សេងៗរហូតដល់ផ្លាស់ទៅនៅឆ្នាំ ១៨៣៧ ទៅ Petersburg ក្នុងប្រទេសរុស្ស៊ី ជាទីដែលគាត់បានក្លាយជាអ្នកផលិតមីនផ្ទុះ និង ឧបករណ៍ម៉ាស៊ីន។ គ្រួសារណូបែលបានចាកចេញពី ទីក្រុងStockholm ក្នុងឆ្នាំ ១៨៤២ ដើម្បីចូលរួមជាមួយឪពុកនៅទីក្រុង Petersburg។

ឪពុកម្តាយរបស់Alfred ក្រោយពីជៅគជ័យក្នុងមុខជំនួញ ដែលអាចអោយគ្រួសារមួយនេះមានលទ្ធភាពអាចបញ្ជូន Alfred ទៅរៀនជាមួយគ្រូឯកជន ហើយគាត់បានបង្ហាញថាគាត់ គឺជាសិស្សដែលមានចិត្តចង់រៀន។ គាត់ជាអ្នកគីមីវិទ្យាមានសមត្ថភាពតាំងពីអាយុ ១៦ ឆ្នាំនិង ស្ទាត់ជំនាញភាសាអង់គ្លេស បារាំង អាល្លឺម៉ង់ និង រុស្ស៊ី ក៏ដូចជាភាសារស៊ុយអែត ដផងដែរ។

Alfred Nobel បានចាកចេញពីប្រទេសរុស្ស៊ីក្នុងឆ្នាំ ១៨៥០ ដោយចំណាយពេលមួយឆ្នាំនៅទីក្រុងប៉ារីស ដើម្បីសិក្សាផ្នែកគីមីវិទ្យា ហើយបន្ទាប់មកគាត់បានចំណាយពេល ៤ ឆ្នាំនៅសហរដ្ឋអាមេរិក ដោយធ្វើការក្រោមការដឹកនាំរបស់លោក John Ericsson ដែលជាអ្នកសាងសង់នាវាចម្បាំង។

ពេលគាត់ត្រឡប់មក Petersburg វិញ ណូបែល បានធ្វើការនៅក្នុងរោងចក្រឪពុករបស់គាត់ដែលផលិតគ្រឿងបរិក្ខារយោធាកំឡុងសង្គ្រាម Crimean។ បន្ទាប់ពីសង្គ្រាមបានបញ្ចប់នៅឆ្នាំ ១៨៥៦ ក្រុមហ៊ុនមានការពិបាកក្នុងការប្តូរទៅផលិតគ្រឿងម៉ាស៊ីនកប៉ាល់ចម្បាំងវិញ ហើយវាត្រូវបានក្ស័យធននៅឆ្នាំ ១៨៥៩។

Alfred និង ឪពុកម្តាយរបស់គាត់បានវិលត្រឡប់ទៅប្រទេសស៊ុយអែតវិញ ខណៈពេលដែលបងប្អូនរបស់គាត់Robert និង Ludvig បានស្នាក់នៅក្នុងប្រទេសរុស្ស៊ី ដើម្បីជួយស្រោចស្រង់នូវអ្វីដែលនៅសល់នៃអាជីវកម្មគ្រួសាររបស់គាត់។ មិនយូរប៉ុន្មាន Alfred បានចាប់ផ្តើមពិសោធគ្រឿងផ្ទុះ នៅក្នុងមន្ទីរពិសោធន៍តូចមួយលើដីរបស់ឪពុកគាត់។

នៅពេលនោះគ្រឿងផ្ទុះដែលអាចប្រើបានសម្រាប់ប្រើនៅក្នុងគ្រាប់មីន គឺម្សៅខ្ មៅដែលជាទម្រង់នៃម្សៅគ្រាប់កាំភ្លើងខ្លី។ សមាសធាតុរាវដែលត្រូវបានរកឃើញនាពេលថ្មីៗនេះគឺនីត្រូក្លីសេរីនគឺជាសារធាតុផ្ទុះខ្លាំងជាងគេ។ ប៉ុន្តែវាមិនស្ថិតស្ថេរដែលមិនអាចដោះស្រាយបានជាមួយនឹងកំរិតសុវត្ថិភាពណាមួយឡើយ។ ទោះយ៉ាងណាក៏ដោយណូបែលនៅឆ្នាំ ១៨៦២ បានសាងសង់រោងចក្រតូចមួយដើម្បីផលិតនីត្រូក្លីសេរីនហើយនៅពេលដំណាលគ្នានោះគាត់បានធ្វើការស្រាវជ្រាវដោយសង្ឃឹមថាអាចរកវិធីដើម្បីរក្សាសុវត្ថិភាពក្នុងការគ្រប់គ្រងការផ្ទុះ។

នៅឆ្នាំ ១៨៦៣ គាត់បានបង្កើតឧបករណ៍បំផ្ទុះជាក់ស្តែងមួយដែលមានដោតឈើបញ្ចូលទៅក្នុងបន្ទុកនីត្រូក្លីសេរីន ដែលផ្ទុកក្នុងធុងដែក។ ការផ្ទុះនៃម្សៅខ្មៅតូចរបស់កម្មវិធីជំនួយនេះធ្វើឱ្យមានឥទ្ធិពលខ្លាំងជាងនីត្រាតគ្លីសេរីន។ លទ្ធផលបន្ទាប់ពីការបំផ្ទុះនេះ កេរ្តិ៍ឈ្មោះរបស់លោក ណូបែល ក្នុងនាមជាអ្នកបង្កើតគ្រឿងផ្ទុះចាប់ផ្ដើមល្បីរន្ទឺគួរអោយកត់សម្គាល់ ក៏ដូចជាទ្រព្យសម្បត្តិដែលគាត់ត្រូវទទួលបានយ៉ាងច្រើនពីការផលិតគ្រឿងផ្ទុះនេះ។

នៅឆ្នាំ ១៨៦៥ ណូបែល បានបង្កើតឧបករណ៍បំផ្ទុះដែលជាឧបករណ៍រំសេវផ្ទុះតូចមួយដែលត្រូវបានផ្សំជាមួយហ្វុយស៊ីប ដើម្បីបំផ្ទុះគ្រាប់បែកដែលមានទំហំធំ និង មានសម្ពាធខ្លាំងដែលមានភាពទំនើប។

ទោះបីជាយ៉ាងណាលោក ណូប៊ែល បានកសាងរោងចក្រផលិតនីត្រូក្លីសេរីន ដែលវាពិតពិបាកក្នុងការគ្រប់គ្រង់សុវត្ថិភាព ដែលវាបង្ករអោយការផ្ទុះគ្រប់ពេល។ នៅឆ្នាំ១៨៦៤ រោងចក្ររបស់លោកណូប៊ែល ត្រូវបានផ្ទុះឡើងយ៉ាងរន្ធត់ និង បានសម្លាប់ប្អូនប្រុសរបស់គាត់ និង កម្មករក្នុងរោងចក្រជាច្រើននាក់។ ណូប៊ែល គាត់មិនបានបោះបង់ចោលនោះទេ គឺគាត់បានបន្តស្ថាបនារោងចក្រឡើងវិញ និង ជាច្រើនកន្លែងបន្ថែមទៀត។ ហើយអ្វីដែលជាការច្នៃសំខាន់ទី២នោះគឺ ថាមពលឌីណាមិច នៅឆ្នាំ១៨៦៧។

នៅទសវត្សឆ្នាំ ១៨៧០ និង ៨០ ណូបែលបានបង្កើតបណ្តាញរោងចក្រនៅពាសពេញទ្វីបអឺរ៉ុបដើម្បីផលិតថាមពលឌីណាមិក ហើយគាត់បានបង្កើតបណ្តាញសាជីវកម្មដើម្បីផលិត និង លក់គ្រឿងផ្ទុះរបស់គាត់។ គាត់ក៏បានបន្តពិសោធន៍ក្នុងការស្វែងរករបស់ល្អ ៗបន្ថែមទៀត។

ហើយនៅឆ្នាំ ១៨៧៥ គាត់បានបង្កើតទំរង់ឌីណាមិកដ៏មានឥទ្ធិពលមួយបន្ថែមទៀតដែលគាត់បានធ្វើប៉ាតង់នៅឆ្នាំបន្ទាប់។ ជាថ្មីម្តងទៀតដោយចៃដន្យគាត់បានរកឃើញថាការលាយសូលុយស្យុង nitroglycerin ជាមួយសារធាតុដែលត្រូវបានគេស្គាល់ថា nitrocellulose ជាវត្ថុធាតុប្លាស្ទិកដែលមានភាពធន់នឹងទឹកខ្ពស់ និង មានថាមពលផ្ទុះខ្លាំងជាងឌីណាមិកធម្មតា។

នៅឆ្នាំ១៨៩៥ លោក ណូប៊ែល បានបញ្ហាចុកទ្រូងបានវិវត្តន៍ទៅធ្ងន់ធ្ងរ ហើយគាត់ត្រូវបានស្លាប់ដោយសារជម្ងឺមួយទៀតគឺដាច់សរសៃឈាមក្នុងខួរក្បាល ដោយស្ថិតនៅក្នុងវិឡារបស់គាត់ ក្នុងទីក្រុង San Remo ប្រទេសអ៊ីតាលី។

ការបើកបង្ហាញឆន្ទៈរបស់ណូប៊ែល ដែលគាត់បានគូរនៅទីក្រុងប៉ារីសនៅថ្ងៃទី ២៧ ខែវិច្ឆិកាឆ្នាំ ១៨៩៥ ហើយបានដាក់ប្រាក់នៅក្នុងធនាគារមួយនៅរដ្ឋធានី Stockholm ដែលបង្ករអោយមានការភ្ញាក់ផ្អើលយ៉ាងខ្លាំងសម្រាប់គ្រួសារ មិត្តភក្តិ និង មនុស្សជាតិទូទៅ។ គាត់តែងតែមានចិត្តសប្បុរសក្នុងការបរិច្ចាគមនុស្សធម៌ និង ផ្នែកវិទ្យាសាស្ត្ រហើយបានទុកទ្រព្យសម្បត្តិភាគច្រើនរបស់គាត់តដើម្បីបង្កើតនូវអ្វីដែលត្រូវបានគេគោរពខ្ពស់បំផុតនោះគឺ គឺពានរង្វាន់ណូបែលអន្តរជាតិ។