លោកប្រធានាធិបតីសហរដ្ឋអាមេរិច រីឆាត និចសុន បានប្រកាសចាប់ផ្តើមនៃ“ ការទម្លាក់គ្រាប់បែកបុណ្យណូអែល ឬ Christmas Bombing” ទៅលើប្រទេសវៀតណាមខាងជើង។
បន្ទាប់ពីការបរាជ័យនៃកិច្ចចរចាសន្តិភាពជាមួយវៀតណាមខាងជើងប៉ុន្មានថ្ងៃមុននោះ ប្រធានាធិបតីរីឆាតនិច សុន បានប្រកាសពីការចាប់ផ្តើមយុទ្ធនាការទម្លាក់គ្រាប់បែកដ៏ធំមួយ ដើម្បីដោះស្រាយបញ្ហានៃការជាប់គាំង។ អស់រយៈពេលជិតពីរសប្តាហ៍យន្តហោះទម្លាក់គ្រាប់បែករបស់អាមេរិកបានទម្លាក់ទៅលើប្រទេសវៀតណាមខាងជើង។
នាថ្ងៃទី ១៣ ធ្នូកិច្ចចរចាសន្តិភាពរវាងសហរដ្ឋអាមេរិក និង វៀតណាមខាងជើងមិនទទួលបានជាផ្លែផ្កានោះទេ។ ដោយអ្នកចរចាវៀតណាមខាងជើង និង អាមេរិកបានធ្វើការចោទប្រកាន់គ្នា និង ស្តីបន្ទោសគ្នាទៅវិញទៅមក។ ដោយមានការខឹងសម្បារលោកប្រធានាធិបតី រីឆាត និចសុន បានបញ្ជាផែនការដែលបានរៀបចំសម្រាប់ការទម្លាក់គ្រាប់បែកការសងសឹកនៅវៀតណាមខាងជើង។ ជាលទ្ធផលដែលប្រធានាធិបតីពញ្ជាបញ្ចេញកងទ័ពអាកាស និង នាវាជើងទឹក។
ចាប់ផ្តើមនៅថ្ងៃទី ១៨ ធ្នូ យន្តហោះ B-52 និង យន្តហោះទម្លាក់គ្រាប់បែកអាមេរិកបានទម្លាក់គ្រាប់បែកជាង ២ ម៉ឺនតោន លើទីក្រុងហាណូយ និង ហៃហ្វុង។ ដោយប្រត្តិបត្តិការណ៍នះ សហរដ្ឋអាមេរិកបានបាត់បង់យន្តហោះធុន B-52 ចំនួន ១៥គ្រឿង របស់ខ្លួន និង យន្តហោះចំនួន ១១ គ្រឿងផ្សេងទៀតក្នុងពេលវាយប្រហារ។ វៀតណាមខាងជើងបានអះអាងថាជនស៊ីវិលជាង ១.៦០០ នាក់ត្រូវបានសម្លាប់។
ការទម្លាក់គ្រាប់បែកបានបន្តរហូតដល់ថ្ងៃទី ២៩ ខែធ្នូ នៅពេលនោះវៀតណាមខាងជើងបានយល់ព្រមបន្តកិច្ចពិភាក្សាឡើងវិញ។ ប៉ុន្មានសប្តាហ៍ក្រោយមកសន្ធិសញ្ញាសន្តិភាពទីក្រុងប៉ារីសចុងក្រោយ ត្រូវបានចុះហត្ថលេខាហើយសង្គ្រាមវៀតណាមបានឈានដល់ទីបញ្ចប់ ដោយបញ្ចប់តួនាទីរបស់សហរដ្ឋអាមេរិកនៅក្នុងជម្លោះដែលបានធ្វើឱ្យខូចខាតយ៉ាងធ្ងន់ធ្ងរដល់ការមូលមតិគ្នានៃសង្គ្រាមត្រជាក់ក្នុងស្រុកក្នុងចំណោមសាធារណជនអាមេរិក។
ផលប៉ះពាល់នៃអ្វីដែលគេហៅថា“ ការបំផ្ទុះគ្រាប់បែកណូអែល ឬ Christmas Bombing” លើកិច្ចព្រមព្រៀងចុងក្រោយគឺពិបាកក្នុងការវាយតម្លៃ។ ប្រវត្តិវិទូខ្លះបានអះអាងថាការទម្លាក់គ្រាប់បែកបានបង្ខំឱ្យវៀតណាមខាងជើងត្រឡប់ទៅរកតុចរចាវិញ។ អ្នកផ្សេងទៀតបានលើកឡើងថាការវាយប្រហារមានឥទ្ធិពលតិចតួចក្រៅពីការស្លាប់ និង ការបំផ្លាញបន្ថែមដែលពួកគេបានបង្កឡើង។
សូម្បីតែប្រធានអ្នកចរចារបស់សហរដ្ឋអាមេរិកគឺលោក Henry Kissinger ក៏ត្រូវបានគេរាយការណ៍មកថាបាននិយាយថា“ យើងបានទម្លាក់គ្រាប់បែកទៅលើពួកវៀតណាមខាងជើងអោយទទួលយកសម្បទានរបស់យើង” ។ ផលប៉ះពាល់ដំបូងអាចបណ្តាលឱ្យមានសម្ព័ន្ធមិត្តវៀតណាមខាងត្បូងរបស់អាមេរិកដែលមានការងឿងឆ្ងល់យ៉ាងខ្លាំងចំពោះសេចក្តីព្រាងសន្ធិសញ្ញានេះដែលបានអនុវត្តនៅខែតុលាឆ្នាំ ១៩៧២ ថាសហរដ្ឋអាមេរិកនឹងមិនបោះបង់ចោលពួកគេឡើយ។ ក្នុងករណីណាក៏ដោយសន្ធិសញ្ញាចុងក្រោយមិនរាប់បញ្ចូលការផ្លាស់ប្តូរសំខាន់ៗពីសេចក្តីព្រាងខែតុលាទេ។
