តេង ស៊ាវភីង កើតនៅឆ្នាំ១៩០៤ នៅក្នុងត្រកូលអ្នកមានមធ្យមមួយ នៅស្រុកគ័ងអាន ខេត្តស៊ីឈ័ន។ នៅពេលនោះចិនស្ថិតក្រោមការដឹកនាំនៃរាជវង្សឆេង ហើយសែស្រឡាយនៃត្រកូលតេង ធ្លាប់ជាអ្នកមានកូនចៅធ្វើជាមន្រ្តី ហេតុដូច្នេះហើយបានជាឪពុករបស់តេង ស៊ាវភីង បានខិតខំផ្ចុងផ្តើមកូនឲ្យបានរៀនសូត្រ ក្នុងក្តីស្រមៃចង់ឃើញកូនប្រុសក្នុងត្រកូលបានក្លាយជាមន្រ្តីខ្ពស់។
ក៏ប៉ុន្តែ នៅពេលដែលតេង ស៊ាវភីង ទើបនឹងចាប់ផ្តើមចូលរៀននៅសាលាបានមួយឆ្នាំ រាជវង្សឆេងត្រូវដួលរលំ នៅក្នុងបដិវត្តន៍ឆ្នាំ១៩១១។ របបរាជានិយមត្រូវគេរំលាយចោល ជំនួសមកវិញដោយរបបសាធារណរដ្ឋ ហើយមុខងារជាមន្រ្តីក៏ត្រូវគេលុបចោល។ តែទោះជាយ៉ាងណា ឪពុករបស់តេង ស៊ាវភីង មិនបានបោះបង់ចោលគំនិតចង់ឲ្យកូនទទួលបានការរៀនសូត្រខ្ពង់ខ្ពស់នោះដែរ។
ដោយការប្រឹងប្រែង ភាពឆ្លាតវៃ ព្រមទាំងការទំនុកបម្រុងពីឪពុក តេង ស៊ាវភីង បានប្រឡងជាប់ជាបន្តបន្ទាប់ រហូតដល់ថ្នាក់វិទ្យាល័យ ហើយនៅឆ្នាំ១៩១៩ តេង ស៊ាវភីង មានឱកាសថ្មីមួយទៀត គឺការបន្តការសិក្សានៅបរទេស។ នៅពេលនោះ អ្នកមានម្នាក់នៅខេត្តស៊ីឈ័ន ដែលធ្លាប់បានទៅរៀននៅប្រទេសបារាំង បានបង្កើតអាហារូបករណ៍ពិសេសមួយ ដើម្បីជួយអ្នកស៊ីឈ័នឲ្យបានទៅបន្តការសិក្សានៅបារាំងដូចខ្លួន។ អ្នកចង់ទទួលអាហារូបករណ៍ត្រូវប្រឡងចូលថ្នាក់ត្រៀម ដែលមានរយៈពេលមួយឆ្នាំ មុននឹងប្រឡងយកអាហារូបករណ៍។
តេង ស៊ាវភីង បានប្រឡង់ជាប់ចូលថ្នាក់ត្រៀម ក៏ប៉ុន្តែ ដោយមិនសូវពូកែខាងភាសាបរទេស តេង ស៊ាវភីង ប្រឡងមិនជាប់ខាងភាសាបារាំង ហើយក៏ត្រូវទទួលបរាជ័យក្នុងការប្រឡងយកអាហារូបករណ៍។ ក៏ប៉ុន្តែ ឪពុករបស់តេង ស៊ាវភីង សុខចិត្តចំណាយលុយផ្ទាល់ខ្លួន ធ្វើម៉េចឲ្យតែកូនអាចចេញទៅបន្តការសិក្សានៅប្រទេសបារាំង។
នៅឆ្នាំ១៩២០ ក្នុងវ័យត្រឹមតែ ១៦ឆ្នាំ តេង ស៊ាវភីង រួមជាមួយកូនសិស្សប្រមាណជា ៨០នាក់ផ្សេងទៀត បានឡើងកប៉ាល់ ធ្វើដំណើរចាកចេញពីប្រទេសកំណើត ឆ្ពោះទៅកាន់ប្រទេសបារាំង។ នៅពេលនោះ ការធ្វើដំណើរពីចិនទៅបារាំង ត្រូវចំណាយពេលរហូតដល់រាប់ខែ ហើយត្រូវឈប់សំចតតាមផ្លូវជាច្រើនកន្លែង ដោយកន្លែងឈប់សំចតទីមួយ គឹនៅក្រុងសៀងហៃ ដែលជាសម្បុកនៃជនបរទេសស្បែក ស។
នៅសៀងហៃ តេង ស៊ាវភីង បានសង្កេតឃើញជនជាតិចិន ដែលជាម្ចាស់ស្រុក ត្រូវពួកបរទេសមើលងាយមើលថោកដូចទាសករ ហើយទិដ្ឋភាពបែបនេះក៏កើតមានដែរ នៅតាមទីកន្លែងផ្សេងទៀត ដូចជា ហុងកុង វៀតណាម សិង្ហបុរី និងស្រីលង្កា ដែលកប៉ាល់របស់តេង ស៊ាវភីងត្រូវឈប់សំចត។ រូបភាពនៃភាពអយុត្តិធម៌អស់ទាំងនេះបានដក់ជាប់នឹងផ្នត់គំនិតរបស់តេង ស៊ាវភីង ក៏ដូចជាកូនសិស្សចិនផ្សេងទៀត ហើយវាជាឫសគល់មួយ នៃផ្នត់គំនិតបដិវត្តន៍របស់តេង ស៊ាវភីង នៅពេលក្រោយមកទៀត។
ទៅដល់បារាំង តេង ស៊ាវភីង បានទៅរៀននៅឯតំបន់ណរម៉ង់ឌី (ខាងជើងប្រទេសបារាំង) ហើយដូចជាកូនសិស្សចិនភាគច្រើនផ្សេងទៀត តេង ស៊ាវភីង ត្រូវរៀនបណ្ដើ និងធ្វើការបណ្ដើ ដើម្បីយកលុយចិញ្ចឹមជីវិត។ នៅពេលនោះ បារាំងទើបនឹងងើបចេញពីសង្រ្គាមលោកលើកទី១ ហើយសេដ្ឋកិច្ចកំពុងស្ថិតក្នុងស្ថានភាពដុនដាបខ្លាំង។
តម្លៃទំនិញសព្វសារពើក៏ខ្ពស់ ហើយការងារក៏ពិបាករក។ ការងារដែលកូនសិស្សចិនអាចរកបានធ្វើ គឺសុទ្ធសឹងជាការងារប្រើកម្លាំង ទទួលបានប្រាក់ឈ្នួលតិច ហើយគ្មានភាពថ្លៃថ្នូរ ដែលជនជាតិបារាំងមិនចង់ធ្វើ។
ប្រឈមមុខនឹងបញ្ហានេះ និស្សិតចិនជាច្រើននាក់បាននាំគ្នាធ្វើបាតុកម្មនៅមុខស្ថានតំណាងចិន ក្នុងក្រុងប៉ារីស ដើម្បីទាមទារឲ្យរដ្ឋាភិបាលជួយគិតគូរដល់ជីវភាពរបស់ពួកគេ ក្នុងហេតុផលថា អ្វីដែលពួកគេកំពុងធ្វើនៅបារាំង គឺរៀនសូត្រយកចំណេះដឹងទៅជួយអភិវឌ្ឍប្រទេស។ ក៏ប៉ុន្តែ ការទាមទាររបស់ពួកគេត្រូវបានតំណាងរដ្ឋាភិបាលចិនធ្វើមិនដឹងមិនឮ ហើយលើសពីនេះទៅទៀត មេដឹកនាំបាតុកម្មខ្លះត្រូវបានប៉ូលិសបារាំងចាប់ខ្លួន ដោយខ្លះត្រូវបានបណ្តេញឲ្យទៅកាន់ប្រទេសចិនវិញ។
កំហឹងនឹងរដ្ឋាភិបាលបានធ្វើឲ្យនិស្សិតចិនខ្លះកើតគំនិតចង់ផ្លាស់ប្តូររដ្ឋាភិបាលចិននៅពេលនោះ ដែលពួកគេគិតថា ជារដ្ឋាភិបាលដែលកំសាក គ្មានសមត្ថភាព និងមិនគិតគូរពីធនធានមនុស្ស ដែលជាទំពាំងស្នងឫស្សី។ នៅក្នុងបរិបទនោះហើយ ដែលនិស្សិតចិនមួយចំនួនធំ ក្នុងនោះ ក៏រួមមានទាំង តេង ស៊ាវភីងផង ចាប់ផ្តើមមានទំនោរទៅរកមនោគមន៍វិជ្ជាកុម្មុយនិស្ត ដែលជាមនោគមន៍វិជ្ជាកំពុងតែរីកដុះដាលខ្លាំង នៅក្នុងប្រទេសបារាំង ក៏ដូចជា នៅក្នុងប្រទេសផ្សេងទៀតនៅអឺរ៉ុប។
នៅឆ្នាំ១៩២១ តេង ស៊ាវភីង បានចូលជាសមាជិកចលនាយុវជនចិនកុម្មុយនិស្តប្រចាំតំបន់អឺរ៉ុប ហើយបានជួប និងស្គាល់និស្សិតចិនមួយរូប ដែលក្រោយមកក្លាយជាឥស្សរជនដ៏សំខាន់មួយរូប នៃបដិវត្តន៍កុម្មុយនិស្តចិន គឺ ជូ អេនឡាយ។
តាមការពិតទៅ នៅក្នុងប្រទេសបារាំង តេង ស៊ាវភីង មិនបានរៀនសូត្រជាប់លាប់នោះទេ ដោយសារតែរវល់ធ្វើការ។ ការងារភាគច្រើន តម្រូវឲ្យតេង ស៊ាវភីង ត្រូវផ្អាកការសិក្សា។ រហូតទាល់តែដល់ពេលធ្វើការសន្សំលុយបានខ្លះហើយ ទើបត្រឡប់ទៅរៀនវិញ។ ក៏ប៉ុន្តែ ក្រោយពីរត់ចុះរត់ឡើងជាច្រើនដង សាលារៀនក៏លែងទទួលឲ្យចូលរៀន ចំណែកឯរោងចក្រធ្លាប់ធ្វើការក៏លែងទទួលឲ្យធ្វើការ។ នៅទីបំផុតទៅ តេង ស៊ាវភីង ត្រូវដើរទាត់ខ្យល់ នៅស្រុកបារាំង។ នៅពេលនោះហើយ ដែលតេង ស៊ាវភីង ចាប់ផ្តើមចំណាយពេលច្រើន ទៅលើការសិក្សាមនោគមន៍វិជ្ជាកុម្មុយនិស្ត ព្រមទាំងមានពេលចូលរួមក្នុងចលនាយុវជនកុម្មុយនិស្តអឺរ៉ុប។
នៅខែមិថុនាឆ្នាំ១៩២៣ តេង ស៊ាវភីង បានចូលធ្វើការនៅការិយាល័យកុម្មុយនិស្តអឺរ៉ុប ប្រចាំក្រុងប៉ារីស។ នៅទីនោះ តេង ស៊ាវភីង ធ្វើការក្រោមបង្គាប់របស់ ជូ អេនឡាយ ហើយការងារដ៏សំខាន់មួយ ក្នុងក្នុងចំណោមកិច្ចការដែល តេង ស៊ាវភីង គឺការបោះពុម្ពកាសែតជាភាសាចិន ដែលគេដាក់ឈ្មោះថា “ជីគ័ង” (មានន័យថា “ពន្លឺក្រហម”)។
ធ្វើការបានមួយឆ្នាំ នៅខែកក្កដា ឆ្នាំ១៩២៤ តេង ស៊ាវភីង ដែលមានវ័យត្រឹមតែ ២០ឆ្នាំ ត្រូវបានបក្សកុម្មុយនិស្តចិនទទួលឲ្យចូលជាសមាជិកពេញសិទ្ធិ ព្រមទាំងទទួលបាននូវការតែងតាំងឲ្យធ្វើជាសមាជិកក្រុមប្រឹក្សាប្រតិបត្តិនៃចលនាយុវជនកុម្មុយនិស្តចិនប្រចាំតំបន់អឺរ៉ុប។ តេង ស៊ាវភីង បានចាកចេញពីប្រទេសបារាំងទៅម៉ូស្គូ នៅឆ្នាំ១៩២៥ មុននឹងវិលត្រឡប់ទៅកាន់ប្រទេសចិនវិញ នៅចុងឆ្នាំ១៩២៧។
តេងស៊ាវពីង និង កំណែទម្រង់សេដ្ឋកិច្ចចិន
គិតត្រឹមឆ្នាំ១៩៧១ ម៉ៅសេទុងបានកម្ចាត់គូប្រជែងរបស់ខ្លួនស្ទើរតែទាំងអស់ នៅក្នុងជួរថ្នាក់ដឹកនាំបក្សកុម្មុយនិស្តចិន។ តេង ស៊ាវពីង ត្រូវបានគេដកតំណែង និងបញ្ជូនឲ្យទៅធ្វើស្រែដើម្បីលត់ដំខ្លួន។ ចំណែកឯមេដឹកនាំកងទ័ពដ៏មានអំណាច គឺ លីន ពៀវ ក៏ត្រូវស្លាប់ក្នុងការធ្លាក់យន្តហោះ ពេលរត់គេចខ្លួន ក្រោយពីរងការចោទប្រកាន់ថាបានប៉ុនប៉ងធ្វើរដ្ឋប្រហារទម្លាក់ម៉ៅសេទុង។
ក៏ប៉ុន្តែ ការប្រជែងដណ្តើមអំណាចគ្នា ក្នុងរយៈពេលប៉ុន្មានឆ្នាំកន្លងទៅនោះ បានធ្វើឲ្យសេដ្ឋកិច្ចចិនត្រូវធ្លាក់ក្នុងសភាពយ៉ាងសែនដុនដាបងើបមុខមិនរួច។
តាមការពិត នៅក្នុងរយៈពេលប៉ុន្មានឆ្នាំទៅនេះ ថ្វីដ្បិតតែម៉ៅសេទុងគិតគូរខ្លាំងតែពីរឿងនយោបាយ ជាពិសេស ពីការបោសសម្អាតផ្ទៃក្នុងបក្ស ដើម្បីពង្រឹងអំណាចផ្ទាល់ខ្លួន ក៏ប៉ុន្តែ ក្នុងពេលជាមួយគ្នា ម៉ៅសេទុងក៏បន្តចិញ្ចឹមចិត្តចង់អភិវឌ្ឍសេដ្ឋកិច្ចជាតិឲ្យបានរីកចម្រើនផងដែរ។
នៅក្រោយពីបានកម្ចាត់គូប្រជែង និងពង្រឹងអំណាចយ៉ាងរឹងមាំក្នុងដៃហើយ ម៉ៅសេទុងក៏បានចាប់ផ្តើមងាកមកគិតគូរស្តារសេដ្ឋកិច្ចវិញម្តង តែនៅពេលនោះ ម៉ៅសេទុងត្រូវប្រឈមមុខនឹងបញ្ហាដ៏ធំមួយ គឺការខ្វះខាតធនធានមនុស្ស ដោយសារតែបដិវត្តន៍វប្បធម៌បានធ្វើឲ្យមន្រ្តីមានសមត្ថភាពល្អៗមួយផ្នែកធំត្រូវបានគេកម្ចាត់ចោល ដោយខ្លះត្រូវស្លាប់ ហើយខ្លះទៀតត្រូវបានដកតំណែង ឬបញ្ជូនឲ្យទៅធ្វើការនៅតាមជំរំលត់ដំ។
ដើម្បីចាត់ចែងបញ្ហាសេដ្ឋកិច្ច ម៉ៅសេទុងរំពឹងលើមនុស្សជំនិតចុងក្រោយ គឺជូ អេនឡាយ ដែលពេលនោះ មានតំណែងជានាយករដ្ឋមន្រ្តី។ ក៏ប៉ុន្តែ ជូ អេនឡាយ ដឹងច្បាស់ថា ដើម្បីអាចស្តារសេដ្ឋកិច្ចឲ្យងើបចេញពីវិបត្តិវិញបាន គឺចាំបាច់ត្រូវតែហៅមន្រ្តីមានសមត្ថភាពឲ្យចូលមកធ្វើការវិញ។
ហេតុដូច្នេះហើយបានជា នៅខែមីនា ឆ្នាំ១៩៧២ ជូ អេនឡាយ បានបញ្ជូនបញ្ជីឈ្មោះមន្រ្តីជាន់ខ្ពស់ជាង ៤រយនាក់ ទៅសុំការឯកភាពពីម៉ៅសេទុង ដើម្បីឲ្យពួកគេវិលត្រឡប់ចូលមកបម្រើការងារវិញ។ សំណើរបស់ជូ អេនឡាយ បានទទួលការឯកភាពភ្លាមៗពីសំណាក់ម៉ៅសេទុង។ ក៏ប៉ុន្តែ នៅពេលនោះ មានឥស្សរជនដ៏មានសមត្ថភាពម្នាក់ ដែលជូ អេនឡាយ ចង់ឲ្យវិលត្រឡប់មកធ្វើការវិញដែរ តែម៉ៅសេទុងនៅមិនទាន់ទុកចិត្ត គឺ តេង ស៊ាវពីង។
រហូតទាល់តែប្រមាណជាជិត១ឆ្នាំក្រោយមក គឺនៅខែកុម្ភៈឆ្នាំ១៩៧៣ ទើបម៉ៅសេទុងអនុញ្ញាតឲ្យតេង ស៊ាវពីង បញ្ចប់កិច្ចការលត់ដំខ្លួននៅស្រុកស្រែ ហើយវិលត្រឡប់មកក្រុងប៉េកាំងវិញ។ ក៏ប៉ុន្តែ នៅពេលនោះ តេង ស៊ាវពីង ក៏នៅមិនទាន់ត្រូវបានតែងតាំងឲ្យកាន់មុខតំណែងណាមួយនោះដែរ។
អ្នកដែលជំទាស់នឹងការវិលត្រឡប់មកកាន់តំណែងរបស់ តេង ស៊ាវពីង នៅពេលនោះ គឺលោកស្រី ជាំង ឈីង ភរិយារបស់ម៉ៅសេទុង និងគូកន ៣នាក់ទៀត ដែលសុទ្ធសឹងជាសមាជិកដ៏មានឥទ្ធិពលនៅក្នុងគណៈអចិន្រ្តៃយ៍បក្ស។ ក៏ប៉ុន្តែ ដោយសារតែមានអន្តរាគមន៍របស់ជូ អេនឡាយ ម៉ៅសេទុងចាប់ផ្តើមដាក់ទំនុកចិត្ត និងប្រគល់កិច្ចការឲ្យតេង ស៊ាវពីងធ្វើឡើងវិញបន្តិចម្តងៗ ហើយនៅឆ្នាំ១៩៧៤ ក្រោយពី ជូ អេនឡាយ ត្រូវធ្លាក់ខ្លួនឈឺធ្ងន់ដោយជំងឺមហារីក តេង ស៊ាវពីង ត្រូវបានតែងតាំងជាឧបនាយករដ្ឋមន្រ្តី ទទួលបន្ទុកចាត់ចែងកិច្ចការរដ្ឋជាប្រចាំថ្ងៃជំនួសមុខឲ្យ ជូ អេនឡាយ។ ទោះជាយ៉ាងណា ការវិលត្រឡប់មកកាន់អំណាចរបស់ តេង ស៊ាវពីង មានរយៈពេលត្រឹមតែ ២ឆ្នាំប៉ុណ្ណោះ។
នៅដើមឆ្នាំ១៩៧៦ ក្រោយពី ជូ អេនឡាយ ទទួលមរណភាព និងដោយមានការចាក់ដោតពីលោកស្រី ជាំង ឈីង ម៉ៅសេទុងក៏បានដកតំណែង តេង ស៊ាវពីង សាជាថ្មីម្តងទៀត។ ក៏ប៉ុន្តែ ប្រមាណជា ៥ខែក្រោយមកទៀត ម៉ៅសេទុងខ្លួនឯងផ្ទាល់ក៏បានទទួលមរណភាព នៅថ្ងៃទី៩ ខែកញ្ញា ឆ្នាំ១៩៧៦។ មួយខែក្រោយមរណភាពរបស់ម៉ៅសេទុង លោកស្រី ជាំង ឈីង ព្រមទាំងបក្សពួកត្រូវបានចាប់ខ្លួនយកទៅកាត់ទោស ចំណែក តេង ស៊ាវពីង ក៏បានវិលត្រឡប់មកកាន់តំណែងឡើងវិញ។
ក្រោយពីបានឡើងកាន់អំណាច តេង ស៊ាវពីង បានប្រកាសបិទបញ្ចប់បដិវត្តន៍វប្បធម៌របស់ម៉ៅសេទុង ហើយគ្រប់អ្នកដែលត្រូវរងគ្រោះក្នុងបដិវត្តន៍វប្បធម៌ ទោះបីជាអ្នករស់រានមានជីវិតហើយកំពុងជាប់ទោស ឬក៏អ្នកដែលបានស្លាប់ទៅហើយក្តី ត្រូវបានលុបលាងទោសកំហុសចេញវិញទាំងអស់។
ខាងផ្នែកសេដ្ឋកិច្ច តេង ស៊ាវពីង បានចាប់ផ្តើមធ្វើកំណែទម្រង់ដ៏សំខាន់មួយ ដែលជាដើមឫសនៃជោគជ័យនៃសេដ្ឋកិច្ចចិនរហូតមកទល់នឹងពេលសព្វថ្ងៃ។ របបកម្មសិទ្ធិឯកជនត្រូវបានបង្កើតឡើងវិញយ៉ាងពេញលេញ។ ប្រជាកសិករចិនមានសិទ្ធិពេញលេញក្នុងការធ្វើកសិកម្មជាលក្ខណៈជន ហើយអាចយកផលដែលផលិតបានទៅលក់នៅលើទីផ្សារ នៅក្នុងតម្លៃដែលកំណត់ដោយការព្រមព្រៀង រវាងអ្នកទិញ និងអ្នកលក់ ស្របទៅតាមយន្តការនៃទីផ្សារសេរី។
លើសពីនេះទៅទៀត ប្រជាជនចិនម្នាក់ៗ មានសិទ្ធិបោះទុនរកស៊ី បង្កើតជាក្រុមហ៊ុនសហគ្រាសជាលក្ខណៈឯកជនសុទ្ធសាធ ដែលជារឿងមិនធ្លាប់មាន ចាប់តាំងពីបក្សកុម្មុយនិស្តឡើងកាន់អំណាច កាលពីឆ្នាំ១៩៤៩។ វិស័យវិនិយោគនេះមិនត្រឹមតែបើកចំហ សម្រាប់ប្រជាជនចិនជាលក្ខណៈបុគ្គលបែបនេះទេ តែក៏បានបើកចំហយ៉ាងទូលំទូលាយផងដែរ ទៅដល់វិនិយោគិនបរទេស ហើយដើម្បីទាក់ទាញវិនិយោគបរទេស តំបន់សេដ្ឋកិច្ចពិសេសជាច្រើនត្រូវបានបង្កើតឡើង នៅតាមតំបន់ជាប់នឹងឆ្នេរសមុទ្រ។
នៅក្នុងវិស័យអប់រំវិញ សាលារៀន និងសកលវិទ្យាល័យនៅទូទាំងប្រទេសបានចាប់ផ្តើមបើកទ្វារទទួលសិស្ស ព្រមទាំងពង្រីកកម្មវិធីសិក្សា ជាពិសេស នៅក្នុងវិស័យបច្ចេកទេស ហើយការចុះឈ្មោះទទួលសិស្សនៅតាមសកលវិទ្យាល័យត្រូវបានធ្វើឡើង ដោយផ្អែកទៅលើសមត្ថភាព ជាជាងទៅតាមមនោគមន៍វិជ្ជានយោបាយ ឬតាមខ្សែស្រឡាយជាបក្ខជន ដូចដែលគេធ្លាប់ធ្វើពីមុន។ មិនត្រឹមតែប៉ុណ្ណោះ និស្សិតចិនរាប់ម៉ឺននាក់ត្រូវបានបញ្ជូនឲ្យទៅរៀននៅសហរដ្ឋអាមេរិក និងអឺរ៉ុប ដែលសុទ្ធសឹងជាប្រទេសមូលធននិយម ហើយមានមនោគមន៍វិជ្ជានយោបាយផ្ទុយពីបក្សកុម្មុយនិស្តចិន។
នៅក្នុងអំឡុងទសវត្សរ៍ឆ្នាំ៨០ ដោយសារតែការបើកចំហរក្នុងវិស័យវិនិយោគ, ការបង្កើតតំបន់សេដ្ឋកិច្ចពិសេសដែលមានអត្រាពន្ធទាប ព្រមទាំងការអភិវឌ្ឍធនធានមនុស្ស វិនិយោគបរទេសក៏ចាប់ផ្តើមហូរចូលមកក្នុងប្រទេសចិន ហើយចាប់ពីពេលនោះហើយ ដែលសេដ្ឋកិច្ចចិនចាប់ផ្តើមមានកំណើនក្នុងល្បឿនដ៏លឿនបំផុតមិនធ្លាប់មាន ហើយបន្តកើនឡើងរហូតមកទល់នឹងពេលបច្ចុប្បន្ន។
សព្វថ្ងៃនេះ ចិនគឺជាមហាអំណាចសេដ្ឋកិច្ចពិភពលោកលំដាប់ទីពីរ ហើយអាចនឹងប្រជែងយកឈ្នះអាមេរិកនៅក្នុងរយៈពេលប៉ុន្មានឆ្នាំខាងមុខ។ ភាពរុងរឿងរបស់ចិននៅពេលនេះ ត្រូវបានប្រវត្តិសាស្រ្តផ្លូវការរបស់ចិនចារទុកថា ជាស្នាដៃដ៏ធំមហិមារបស់ម៉ៅសេទុង ក៏ប៉ុន្តែ ធាតុពិតជាក់ស្តែង អ្នកដែលបាននាំមកនូវការផ្លាស់ប្តូរពិតប្រាកដ ហើយដែលជាដើមឫសនៃភាពរុងរឿងនៃសេដ្ឋកិច្ចរបស់ចិននៅពេលនេះ គឺ តេង ស៊ាវពីង៕